4- حمله به نماد ها و شعائر دینی

«شعائر جمع شعیره به معنای علامت و نشانه آمده است »[1] و در اصطلاح در معنای عام استفاده شده است و « منحصر به موارد تصریح شده در قران نیست ؛ بلکه هر مکان و علامتی که برای عبادت باشد و انسان را به یاد خدا بیاندازد ، جزء شعائر اسلامی محسوب می شود .»[2]

اصلی ترین ویژه گی نماد ها این است که همه نماد ها به ماورای خود اشاره کرده و در عین حال ، در واقعیت چیزی که بدان اشاره می کنند شریک هستند . 

3- ایجاد تردید در مقدسات

این شیوه از همان اویل بعثت انبیاء ( علیهم السلام ) شکل گرفت و دلیل مورد توجه قرار گرفتنش نیز واضح است ؛ زیرا آنچه که شخص دین دار را ، به مجاهدت و تلاش در راه خدا و دفاع از ارزش ای دینی اش وا می دارد ، ایمان به درستی راهی است که که آن را انتخاب کرده است . پس به هیچ وجه حاضر به عقب نشینی از عقایدش نمی شود . ولی اگر بتوان در اعتقادتش ایجاد شک و شبهه کرد ، او از درون دچار تزلزل شده و از ادامه مسیر منصرف خواهد شد .

2 – رقیب سازی عقیدتی

یکی دیگر از شیوه های مبارزه فرهنگی ، رقیب سازی عقیدتی است . منظور از رقیب سازی ، تلاش دشمن برای ایجاد خط فکری دلخواه در مقابل جریان حق می باشد ، تا از این طریق اذهان عمومی را از توجه به دین حق باز بدارد وباعث تحلیل نیرو های اجتماعی شود . این شیوه که معمولا با اهداف بلند مدت طرح ریزی می شود ، در عین کم هزینه بودن برای دشمن ، اما برای او پر بازده است .

در این نوع از مبارزه غالبا دو هدف مهم در نظر گرفته می شود ؛ 

1 – تحریف دین

دین انتظارات متعالی بشر را بر آورده کرده  و آنچه را که برای رسیدن به زندگی ایده آل و حیات طیبه نیاز داشته باشد را در اختیار او قرار می دهد . لکن افرادی با انگیزه های متفاوتی نظیر هوس و میل درونی ، زمینه سازی های سیاسی ، حفظ موقعیت اجتماعی ، راحت طلب و ... دست به تحریف ادیان الهی می زنند . این تحریف ها  معمولا از سوی دشمنان خارجی و یا از طرف دانشمندان و علماء متظاهر به ایمان صورت می گرفته است که علماء یهود در این زمینه گوی سبقت را از دیگران ربوده اند.